Dowiedz się o objawach ostrzegawczych raka prostaty i dostępnych metodach leczenia, które pozwalają najlepiej kontrolować tę chorobę.

Objawy raka prostaty (1/13)

Początkowo bezobjawowy rak prostaty ujawnia się w późniejszych problemach z oddawaniem moczu.

Diagnozę stawia się na podstawie dwóch badań: badania per rectum oraz badania krwi PSA, które są kluczowe dla podejrzenia choroby i rozpoczęcia szczegółowej diagnostyki.

Powiększenie prostaty (2/13)

Wraz ze wzrostem prostaty mogą wystąpić objawy mechaniczne związane z uciskiem cewki moczowej. Jednak powiększenie prostaty nie jest zarezerwowane wyłącznie dla raka prostaty. Bardziej powszechne schorzenia, takie jak gruczolak prostaty i zapalenie gruczołu krokowego, również mogą powodować to zjawisko, dotykając odpowiednio większość mężczyzn po 70. roku życia i około 50% mężczyzn w ciągu całego życia.

Rak lub przerost prostaty (3/13)

Przerost prostaty nie jest wyłącznie związany z rakiem prostaty. Należy pamiętać, że u niektórych mężczyzn może występować jednocześnie rak prostaty i łagodny przerost. Dlatego ważne jest, aby skonsultować się z lekarzem w celu postawienia trafnej diagnozy.

Objawy, na które należy zwrócić uwagę (4/13)

Objawy związane z przerostem prostaty obejmują: częstą potrzebę oddawania moczu, szczególnie w nocy (częstomocz), słaby strumień moczu, uczucie niepełnego opróżnienia pęcherza, wyciek moczu (nietrzymanie moczu), zakażenia dróg moczowych, takie jak zapalenie pęcherza moczowego, zapalenie gruczołu krokowego lub odmiedniczkowe zapalenie nerek, trudności lub niemożność oddawania moczu (zatrzymanie moczu), krew w moczu lub nasieniu, zaburzenia erekcji oraz ból podczas wytrysku.

Wywiad lekarski (13.05)

Podczas konsultacji lekarz przeprowadza szczegółowy wywiad z pacjentem, aby ocenić jego ogólny stan zdrowia, przeanalizować jego historię osobistą i rodzinną (w szczególności w odniesieniu do raka prostaty) oraz zidentyfikować wszelkie objawy mogące wskazywać na nieprawidłowości prostaty. Następnie lekarz przeprowadza badanie kliniczne, w tym badanie per rectum.

Palpacja (6/13)

Lekarz bada palpacyjnie prostatę, wkładając palec wskazujący, osłonięty rękawiczką, do odbytnicy. Celem tego badania jest ocena objętości, powierzchni i konsystencji prostaty. W przypadku nieregularności powierzchni lub obecności guzków, a także twardej konsystencji, lekarz może podejrzewać obecność raka.

Czynniki ryzyka (7/13)

Wiele czynników predysponuje do raka prostaty, wśród których wiek odgrywa główną rolę, a częstość występowania tej choroby znacznie wzrasta u mężczyzn po 50. roku życia. Obserwowano również predyspozycje dziedziczne, ze zwiększonym ryzykiem u osób, u których co najmniej dwóch bliskich krewnych jest dotkniętych tą chorobą. Obecnie silnie podejrzewa się wpływ genetyki na rozwój raka prostaty, o czym świadczy wyższe prawdopodobieństwo w niektórych populacjach, takich jak mieszkańcy Ameryki Północnej, Europy Północnej i krajów afrokaraibskich.

PSA (8/13)

W przypadku nieprawidłowego badania klinicznego, lekarz podstawowej opieki zdrowotnej lub urolog może zalecić badanie krwi w celu wykrycia antygenu swoistego dla prostaty (PSA), substancji produkowanej przez gruczoł krokowy. Wyjaśnią pacjentowi procedurę i złożoność interpretacji wyników tego badania biologicznego, ponieważ są w stanie udzielić najbardziej precyzyjnego wyjaśnienia. Powszechnie przyjęta wartość progowa dla prawidłowego stężenia PSA wynosi zazwyczaj 4 ng/ml, choć wartość ta zależy od zastosowanej metody badania.

Próbki (9/13)

Jeśli nieprawidłowości sugerują raka prostaty, lekarz może zalecić biopsję prostaty. Pod kontrolą USG urolog zazwyczaj wprowadza igłę przezodbytniczo, pobierając co najmniej 12 próbek z różnych miejsc. Próbki te są następnie poddawane analizie patologicznej, która potwierdza lub wyklucza rozpoznanie raka, dostarczając jednocześnie szczegółowych informacji na temat jego specyficznych cech.

Biopsja prostaty (10/13)

Biopsja prostaty może prowadzić do częstych powikłań, takich jak łagodna hematuria (krew w moczu), hemospermia (krew w nasieniu) i krwawienie z odbytu. Rzadziej mogą wystąpić poważniejsze powikłania, takie jak ostre zapalenie gruczołu krokowego, zakażenie tkanek w miejscu pobrania próbki, a nawet sepsa. Inne rzadkie powikłania obejmują ostre zatrzymanie moczu i znaczny krwiomocz.

Cztery stadia (11/13)

Po zakończeniu oceny stopnia zaawansowania raka prostaty klasyfikuje się do jednej z czterech kategorii: 1. Stopień 1 (zlokalizowany): Rak jest ograniczony do prostaty. 2. Stopień 2 (zaawansowany miejscowo): Rak rozprzestrzenił się poza torebkę prostaty. 3. Stopień 3: Obecność zajęcia węzłów chłonnych miednicy. 4. Stopień 4: Rak jest przerzutowy.

Leczenie (12/13)

Dostępnych jest kilka opcji leczenia, w tym: 1. Radykalna prostatektomia: zabieg chirurgiczny polegający na usunięciu prostaty i pęcherzyków nasiennych, preferowany w przypadku nowotworów niskiego ryzyka. 2. Radioterapia wiązką zewnętrzną: niszczenie komórek nowotworowych poprzez skupianie fotonów na prostacie. 3. Brachyterapia: wszczepianie implantów radioaktywnych do prostaty w celu emisji niszczącego promieniowania. 4. Terapia hormonalna: stosowana w zaawansowanym raku prostaty w celu zmniejszenia ryzyka przerzutów.

Inicjatywa Movember (13/13)

W listopadzie sieć Unicancer bierze udział w inicjatywie „Movember”, której celem jest podniesienie świadomości na temat raka prostaty i jąder. Ten miesiąc poświęcony jest podnoszeniu świadomości i zbieraniu funduszy na badania nad tymi nowotworami u mężczyzn, wspierane przez kampanię „Movember”.

Wykrycie wczesnych objawów raka prostaty jest kluczowe dla wczesnego leczenia. Chociaż choroba ta może przebiegać bezobjawowo w początkowych stadiach, mogą pojawić się objawy związane z przerostem prostaty. Kluczowe jest jednak odróżnienie ich od powszechnych schorzeń, takich jak gruczolak lub zapalenie gruczołu krokowego, w celu postawienia trafnej i szybkiej diagnozy. Szczegółowe informacje można znaleźć na stronie internetowej francuskiego ubezpieczenia zdrowotnego.

Przypadki przerostu prostaty

Wraz z powiększeniem prostaty mogą wystąpić objawy mechaniczne związane z uciskiem cewki moczowej. Jednak przerost ten nie jest charakterystyczny wyłącznie dla raka prostaty. Bardziej powszechne schorzenia, takie jak gruczolak prostaty i zapalenie gruczołu krokowego, również mogą powodować to zjawisko, dotykając odpowiednio większość mężczyzn po 70. roku życia i około 50% mężczyzn w ciągu całego życia.

Przerost prostaty nie jest związany wyłącznie z rakiem prostaty. Należy pamiętać, że u niektórych mężczyzn może występować jednocześnie rak prostaty i łagodny rozrost gruczołu krokowego (BPH). Dlatego ważne jest, aby skonsultować się z lekarzem w celu postawienia trafnej diagnozy.

Objawy raka prostaty

Objawy związane z przerostem prostaty obejmują częstą potrzebę oddawania moczu, szczególnie w nocy (częstomocz), słaby strumień moczu, uczucie niepełnego opróżnienia pęcherza, wyciek moczu (nietrzymanie moczu), zakażenia dróg moczowych, takie jak zapalenie pęcherza moczowego, zapalenie gruczołu krokowego lub odmiedniczkowe zapalenie nerek, trudności lub niemożność oddawania moczu (zatrzymanie moczu), krew w moczu lub nasieniu, zaburzenia erekcji oraz ból podczas wytrysku.

Podczas konsultacji lekarz przeprowadzi szczegółowy wywiad z pacjentem, aby ocenić jego ogólny stan zdrowia, zapoznać się z historią osobistą i rodzinną (szczególnie w odniesieniu do raka prostaty) oraz zidentyfikować wszelkie objawy, które mogą wskazywać na nieprawidłowości prostaty. Następnie przeprowadzi badanie kliniczne, w tym badanie per rectum.

Badanie per rectum

Lekarz bada palpacyjnie prostatę, wprowadzając palec wskazujący, zabezpieczony rękawiczką, do odbytnicy. Ten zabieg medyczny ma na celu ocenę objętości, powierzchni i konsystencji prostaty. W przypadku nieregularności powierzchni lub obecności guzków, a także twardej konsystencji, lekarz może podejrzewać obecność raka.

Wiele czynników predysponuje do raka prostaty, wśród których ważną rolę odgrywa wiek, a częstość występowania tej choroby znacznie wzrasta u mężczyzn po 50. roku życia. Obserwuje się również predyspozycje dziedziczne, ze zwiększonym ryzykiem u osób, u których co najmniej dwóch bliskich krewnych jest dotkniętych tą chorobą. Obecnie silnie podejrzewa się wpływ genetyki na rozwój raka prostaty, o czym świadczy większe prawdopodobieństwo w niektórych populacjach, takich jak mieszkańcy Ameryki Północnej, Europy Północnej i krajów afrokaraibskich.

Antygen swoisty dla prostaty (PSA)

W przypadku nieprawidłowych wyników badania klinicznego lekarz podstawowej opieki zdrowotnej lub urolog może zalecić badanie krwi w celu wykrycia antygenu swoistego dla prostaty (PSA), substancji produkowanej przez prostatę. Wyjaśnią pacjentowi procedurę i złożoność interpretacji wyników tego badania biologicznego, ponieważ są w stanie najlepiej udzielić precyzyjnego wyjaśnienia. Powszechnie akceptowany próg prawidłowego poziomu PSA wynosi zazwyczaj 4 ng/ml, choć wartość ta zależy od zastosowanej metody badania.

W przypadku nieprawidłowości sugerujących raka prostaty, lekarz może zalecić biopsję prostaty. Pod kontrolą USG urolog zazwyczaj wprowadza igłę przezodbytniczo, pobierając co najmniej 12 próbek z różnych miejsc. Próbki te są następnie poddawane analizie patologicznej, która potwierdza lub wyklucza rozpoznanie raka, dostarczając jednocześnie szczegółowych informacji na temat jego specyficznych cech.

Biopsja prostaty może powodować częste powikłania, takie jak łagodna hematuria (krew w moczu), hemospermia (krew w nasieniu) i krwawienie z odbytu. Rzadziej mogą wystąpić poważniejsze powikłania, w tym ostre zapalenie gruczołu krokowego, zakażenie tkanki w miejscu pobrania, a nawet sepsa. Inne rzadkie powikłania obejmują ostre zatrzymanie moczu i znaczny krwiomocz.

Progresja i leczenie
Po zakończeniu oceny stopnia zaawansowania raka prostaty klasyfikuje się do jednej z czterech kategorii:

1. Stopień 1 (zlokalizowany): Rak jest ograniczony do prostaty.
2. Stopień 2 (zaawansowany miejscowo): Rak rozprzestrzenił się poza torebkę prostaty.
3. Stopień 3: Zajęcie węzłów chłonnych miednicy.
4. Stopień 4: Rak jest przerzutowy.

Dostępnych jest kilka opcji leczenia, w tym:

1. Radykalna prostatektomia: Operacja usunięcia prostaty i pęcherzyków nasiennych, preferowana w przypadku nowotworów niskiego ryzyka.
2. Radioterapia wiązką zewnętrzną: Niszczenie komórek nowotworowych poprzez skupianie fotonów na prostacie.
3. Brachyterapia: Umieszczenie w prostacie implantów radioaktywnych w celu emisji niszczącego promieniowania.
4. Hormonoterapia: Stosowana w zaawansowanym raku prostaty w celu zmniejszenia ryzyka przerzutów.

W listopadzie sieć Unicancer bierze udział w inicjatywie „Movember”, której celem jest podniesienie świadomości na temat raka prostaty i jąder. Ten miesiąc jest poświęcony podnoszeniu świadomości i zbieraniu funduszy na badania nad tymi nowotworami u mężczyzn, wspierane przez kampanię „Movember”.