Przestrzeń między udami jest przedmiotem debaty. Dla niektórych to oznaka piękna.

Dla innych to niepotrzebny nacisk. Ta obsesja narasta, szczególnie w internecie.

Zanim jednak zaczniesz podążać za tym trendem, warto zrozumieć, co się za nim kryje.

Od kilku lat przestrzeń między udami – znana również jako „przerwa między udami” – jest źródłem fascynacji. Ten fizyczny szczegół, często eksponowany w mediach społecznościowych, przyciąga uwagę.

Niektórzy uważają go za oznakę szczupłości. Inni postrzegają go jako zbędną presję społeczną. Zjawisko to, związane z osobistymi pragnieniami i wpływem otoczenia, rodzi pytania.

Skąd bierze się ta obsesja na punkcie przerwy między udami?

Media odgrywają kluczową rolę . Liczne zdjęcia modelek, celebrytów i influencerów prezentują bardzo szczupłe ciała, z tą widoczną przestrzenią. Na TikToku, Instagramie i Pintereście ten ideał fizyczny jest szeroko rozpowszechniony. W rezultacie wielu młodych ludzi zaczyna się do niego porównywać i idealizować.

Marki odzieżowe czasami wzmacniają ten trend. Niektóre fasony podkreślają ten typ sylwetki. Może to prowadzić do efektu wykluczenia dla różnych sylwetek. Problemem nie jest sama szczupłość, ale uczynienie z niej uniwersalnego standardu.

W rzeczywistości ta luka jest w dużej mierze uwarunkowana genetycznie. Kształt miednicy, rozmieszczenie mięśni i szerokość bioder wpływają na kształt ciała. Osoba bardzo szczupła może nigdy nie mieć tej luki, po prostu ze względu na strukturę kości. Odwrotnie jest również w drugą stronę: niektóre typy sylwetki wykazują tę lukę nawet bez podejmowania żadnej konkretnej aktywności fizycznej.

Jakie ryzyko niesie ze sobą podjęcie się wyprawy za wszelką cenę?

Dążenie do uzyskania tej przerwy między udami może prowadzić do skrajnych zachowań: restrykcyjnych diet, nadmiernej aktywności fizycznej i obsesji na punkcie luster. Czasami prowadzi to do zaburzeń odżywiania, takich jak anoreksja czy bulimia, wpływających zarówno na zdrowie fizyczne, jak i psychiczne.

Co więcej, ciągłe porównywanie z retuszowanymi lub nierealistycznymi obrazami powoduje długotrwały stres. Poczucie własnej wartości spada, gdy ciało nie dostosowuje się do tych narzuconych standardów.

Niektórzy decydują się nawet na zabiegi kosmetyczne. Te wybory, często kosztowne i ryzykowne , opierają się bardziej na presji społecznej niż na autentycznych osobistych pragnieniach.

Na szczęście coraz więcej osób zabiera głos. W kampaniach reklamowych pojawiają się modelki o różnorodnych sylwetkach. Twórcy treści potępiają mylące filtry i opowiadają się za bardziej swobodnym postrzeganiem własnego ciała.

Akceptacja swojego ciała takim, jakie jest, wymaga czasu. Wymaga zmiany perspektywy, mniej skupienia na wyglądzie, a bardziej na dobrym samopoczuciu. Aktywność fizyczna dla przyjemności, jedzenie bez poczucia winy, wybieranie ubrań, które poprawiają samopoczucie… Te wybory pomagają odbudować zdrową relację z własnym wizerunkiem ciała.